در شرایطی که در
کشورمان چندین شرکت بزرگ کشتی‌سازی وجود دارد که تاکنون کشتی‌های متعددی
از جمله برای کشتیرانی جمهوری اسلامی نیز ساخته‌اند اما فقدان باور به
توانائی‌های ملی آنهم در سال اقتصاد مقاومتی موجب شده تا همواره برای خرید
کشتی در کشورمان توان داخلی نادیده گرفته شده و جهت‌گیری سفارش کشتی به
خارج از ایران باشد.

این سفارش ۶۵۰ میلیون دلاری به کره‌ای ها در حالی
انجام می‌شود که بعید نیست شش ماه بعد کره‌ای ها دست ایران را در تحویل این
کشتی‌ها به بهانه تحریم‌های ISA در حنا گذاشته و از تحویل آن به ایران سر
باز زنند و آن گاه است که مسؤولان کشتی‌رانی باید از خود بپرسند که چه ظلمی
به صنعت داخلی کشورمان کرده‌اند.

بواقع اگر بخشی از این سفارشات به
شرکت‌های داخلی که مزیت خوبی در زمینه جلوگیری از خروج ارز از کشور دارند،
داده می‌شد، نه تنها اشتغال چشمگیری در این حوزه در داخل صورت می‌گرفت بلکه
زمینه‌های رشد دانش فنی کشتی‌سازان ایرانی که اکنون با کشورهای مختلفی از
اروپا و شرق آسیا تفاهم‌نامه همکاری امضاء کرده‌اند نیز فراهم می‌شد.

اما
چه حاصل که باوری در این زمینه به توانایی‌های داخلی وجود ندارد و
کشتیرانی جمهوری اسلامی بدون هیچ تلاشی برای اغنای افکار عمومی نسبت به عقد
قرارداد با شرکت هیوندایی برای ساخت ۱۰ فروند کشتی به ارزش بیش از ۶۵۰
میلیون دلار اقدام کرده است؟

حال این سوال مطرح است که چه کسی پاسخگوی
بیکاری بیش از ۱۵ هزار جوانی است که اکنون در صنعت کشتی‌سازی کشور شاغل
هستند؟ چه کسی پاسخگوی این ظلم به صنعت داخلی است؟ چه کسی پاسخ می‌دهد که
صنعت پرمزیت کشتی‌سازی ایران که با این قرارداد صدها قدم از وضعیت فعلی‌اش
عقب خواهد افتاد، چه به روزش خواهد آمد؟